20. ~ Violetto

 – Veronica jest u siebie? – pytam koleżanki z pracy. 

– Tak, ale... Nie powinnaś mieć dzisiaj wolnego? 

Nie odpowiadam. Mam wolne dzisiaj, i jutro, i pojutrze, i do końca życia. Mam dość tej pieprzonej kawiarni. 

Podchodzę do gabinetu Veronici i pukam, po czym, nie czekając na zaproszenie, lekko otwieram drzwi i wsuwam głowę do pomieszczenia. Szybko zauważam, że moja matka nie jest sama. 

O ścianę przy drzwiach opiera się Leon, a przy biurku stoi ona i jego ojciec.  

– Amy, nie teraz – rzuca i pochyla się nad jakimiś papierami. – Co tu w ogóle dzisiaj robisz? 

– J-ja... – jąkam się, czując na sobie wzrok szatyna. Przełykam ślinę. – Ja tylko chciałam przynieść pani to – oznajmiam, po czym podchodzę do biurka, na którym kładę swoje wypowiedzenie. 

Na chwilę odrywa wzrok od papierów i patrzy na kartkę. Na jej twarzy pojawia się uśmiech. Też się cieszę, że nie będziemy musiały się już więcej widywać. 

– Co skłoniło cię do takiej decyzji? – pyta, ale widzę, że ma to gdzieś. Mimo to, odpowiadam. Nie po to, żeby do niej dotarła ta informacja. Bardziej zależy mi na tym, żeby dowiedział się o niej jej pasierb.

– Wyjeżdżam za granicę. 

Podnosi na mnie wzrok. 

– W takim razie powodzenia. 

Posyła mi chyba najbardziej fałszywy uśmiech, jaki miałam okazję zobaczyć i wraca do poprzedniej czynności. 

– Do widzenia – mówię z nadzieją, że nie nadarzy się okazja zobaczenia jej ponownie i opuszczam gabinet. 

Słyszę, jak Leon mnie woła, ale staram się to olać i jak najszybciej opuścić lokal. Wychodzę na ulicę i przyspieszam, ale on idzie za mną. Wzdycham głośno i nie zwracam na niego uwagi, ale w pewnej chwili łapie mnie za rękę i zatrzymuje. 

– Spieszę się. 

– Musimy porozmawiać. 

Chce mi się śmiać. 

– Teraz? Możesz s...– Przerywa mi dzwonek jego komórki. – Odbierz. 

Wzdycha głośno i wyciąga telefon z kieszeni. Przybliżam się i niedyskretnie zerkam na wyświetlacz. Thea.  

– Porozmawialiśmy – oznajmiam, po czym wyrywam swoją rękę i odchodzę od niego szybkim krokiem.

Nienawidzę jego, tej szurniętej wariatki, beznadziejnej kawiarni i każdej chwili jakiej na nich zmarnowałam. Po co mi to wszystko było? Nic nie zyskałam, a tylko straciłam czas. 

Spodziewałam się, że się na niej zemszczę; sprawię, że upadnie i już nigdy się nie podniesie, a tymczasem co najwyżej dołożyłam jej paru sprzeczek w pasierbem. Geniusz zła. 

Nie chcę tego ciągnąć. Jeśli jej mąż ma się dowiedzieć, kiedyś to się stanie. A ja w tym czasie uwolnię się od niej. Mszcząc się na niej, mszczę się również na sobie. 

Najlepszym sposobem na spokój jest wyjazd i zostawienie za sobą tego wszystkiego. Wierzę, że ona w końcu dostanie to, na co zasłużyła, ale oficjalnie kończę z przyspieszaniem tego.

Jestem w trakcie sprzątania w swojej szafie i przemyślania tego, co powinnam ze sobą zabrać do Francji, kiedy słyszę pukanie do drzwi. Wzdycham, bo wiem, że nie jest to nikt, z kim chciałabym teraz rozmawiać. Mimo to, zapraszam tego kogoś do środka. 

Unoszę na chwilę głowę i zerkam do drzwi. Babcia. 

Nic nie mówiąc, wracam do poprzedniej czynności, a ona wchodzi i zamyka za sobą drzwi. 

– Nie wyjeżdżaj – mówi bez ogródek. 

Nie przerywam mojej czynności i po chwili zastanowienia, postanawiam nie zwracać uwagi na to, co powiedziała. 

– Zostawię tu sporo rzeczy, mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko. 

– Nie powinnam sprowadzać tu twojego ojca.  

Chcę przerwać i nawrzeszczeć na nią. Powinna zrobić to dawno temu. Na myśl, że przez te wszystkie lata miałam ojca, który byłby w stanie zapewnić mi lepsze życie, pomóc zapomnieć o kobiecie, która wydała mnie na świat, mam ochotę krzyczeć i płakać jednocześnie. 

Powstrzymuję się jednak. Nic tym nie zdziałam. 

Ta szansa przyszła za późno, ale i tak mam zamiar ją wykorzystać. Jej gadanie tego nie zmieni. 

– Przecież masz pracę. Poza tym, nie powinnaś mieć okresu wypowiedzenia? 

– Do tego potrzebowałabym umowy o pracę, której nie posiadam. 

– Jak to? Dlaczego? 

Przez chwilę zastanawiam się nad odpowiedzią, ale w końcu mówię prawdę. 

– Bo facet, który dał mi tę pracę jest idiotą, a jego szefowa dziwką. 

– Violetta! 

Nie będę cofała swoich słów. Chciała prawdy, to ją ma. 

– Wyjdź. Chcę być sama. 

Jej smutek zamienia się w złość, rozczarowanie – widzę to w jej oczach. Ja też jestem zła i rozczarowana – sobą, nimi, Leonem... Ale muszę z tym żyć. Oni też. Dlatego właśnie nic nie mówię, aż opuszcza mój pokój i daje mi święty spokój. 

Słyszę dźwięk swojej komórki, ale po zobaczeniu na wyświetlaczu imienia Verdasa, odrzucam połączenie. To samo robię z trzema kolejnymi, aż w końcu dostaję sms'a. Mam ochotę go usunąć bez czytania, ale ciekawość zwycięża i w końcu otwieram wiadomość. Przecież i tak to zignoruję i usunę.  

Zejdziesz przed dom, czy wolisz, żebym ja wszedł? 

Od razu rzucam aparat, po czym sięgam po bluzę i zbiegam na dół. Jestem pewna, że jak tylko babcia go zobaczy, od razu pozna, że to pasierb Veronici. Nie może się o tym dowiedzieć. 

Wybiegam z domu i staję gwałtownie przed furtką. Rozglądam się i po chwili dostrzegam jego samochód. Odwracam się w stronę okna kuchennego, aby uzyskać pewność, że nikt mnie nie obserwuję i wsiadam do auta. 

Leon od razu się do mnie odwraca i otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale ja go uprzedzam. 

– Dupek! Nie wierzę, że mnie szantażujesz! Mogę to zgłosić na policję. 

– Ciebie też miło widzieć – oznajmia i odpala samochód. 

– Nigdzie z tobą nie jadę! – mówię stanowczo, a kiedy mnie ignoruje, dodaję: – To porwanie! 

– Nie będę zaprzeczał. 

– Nawet nie zamierzasz przeprosić? Albo zrozumieć, że robisz źle i odwieźć mnie do domu? 

– Nie. 

Zdaję sobie sprawę, że nic nie poradzę i i tak zwiezie mnie tam, gdzie będzie chciał. Poza tym nie mam zamiaru z nim dyskutować ani o tym, co zrobił teraz, ani o tym, co robił wcześniej. 

W końcu zrozumie, że jego wysiłki idą na marne i zostawi mnie w spokoju. 

– Nie postawię nogi w twoim mieszkaniu – mówię, kiedy zauważam, iż zmierzamy w kierunku jego osiedla.

Kilka godzin później... 

– Moja matka – eksdziwka – ma teraz męża i pasierba – oznajmiam. – Mieszka tutaj, w Chicago i nie chce mnie widzieć. 

Wcale nie jest środek nocy. Wcale nie siedzę z Leon na kanapie w jego mieszkaniu. Wcale nie jesteśmy wstawieni. 

A zresztą. Jutro będę się czuła okropnie, ale dzisiaj... Dzisiaj jest wspaniale. Mogę tu siedzieć i gadać z dupkiem, który chyba jako jedyny mnie rozumie. Nawet jeśli nie zna wszystkich faktów.  

– Mój ojciec ma kochankę – odpowiada, a ja czuję w środku radość. Fajna jest świadomość, że mąż mojej wstrętnej matki jej nie kocha. – Moją byłą żonę Thea'ę. 

Krztuszę się winem, które właśnie popijałam, a on lekko klepie mnie po plecach. Po chwili się uspokajam i siadam zwrócona w jego stronę. 

Siedzi kompletnie wyluzowany. Nogi opiera o stolik do kawy, a jego łokieć znajduje się na oparciu kanapy. 

– Wygrałem – mówi, jakby właśnie nie zrzucił bomby. 

Przez chwilę siedzę w milczeniu i zastanawiam się, czy aby na pewno mi się to nie wydawało.  

– Nie przeszkadza ci to? 

– Przeszkadza – odpowiada. – Ale znam Thea'ę. Albo chodziło o mnie, albo o kasę. Dlatego w ostatnich dniach okazałem jej trochę zainteresowania i namówiłem ją, żeby odeszła od ojca, po czym kupiłem jej bilet do Holandii z obietnicą, że do niej dotrę za parę dni, bo mam tam zlecenie. 

– A masz? 

– Miałem. Rok temu. 

Przez chwilę patrzymy na siebie w milczeniu, po czym wybuchamy śmiechem. 

– Nie szkoda było ci kasy? – pytam. 

– Mam dostęp do konta taty. Teraz to jego laska – niech on za nią płaci. 

Śmieję się jeszcze bardziej. 

– Przepraszam, że nie posłuchałam cię wcześniej. 

– Mogłem zadzwonić i powiedzieć ci, zanim cokolwiek zrobiłem. 

Kiwam lekko głową, a on pochyla się i lekko muska moje wargi swoimi. 

W tej chwili już nic nie wiem. 

Opieram więc głowę o jego tors i leżymy w milczeniu. Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego, kiedy zasypiam. 

 

Następnego dnia budzi mnie dzwonek do drzwi. Rozglądam się dookoła, ale dociera do mnie, że jestem w mieszkaniu sama. Dostrzegam na stoliku kartkę, na której Verdas napisał, że musiał wyjść i wróci niedługo. 

Wzdycham, po czym wstaję i podchodzę do drzwi. Moim oczom ukazuje się Veronica. 

Nie siląc się na uprzejmości, oznajmiam: 

– Leon wyszedł. 

Mierzy mnie wzrokiem i odpowiada: 

– Mogę na niego poczekać, z tobą. Właściwie to chciałam się z tobą skontaktować, zanim wyjedziesz. – Podnosi wzrok i patrzy mi w oczy. – Musimy porozmawiać, Amy. A raczej Violetto.

~*~

Bum! Ktoś się spodziewał? Wiem, że nie ^^. A przynajmniej mam taką nadzieję :P.

Wiem, że na rozdział dużo musieliście czekać, ale po pierwsze mam też dwa inne blogi (zapraszam :D) i najpierw skupiłam się na nich, bo tam rozdziały ni pojawiły się od dłuższego czasu. Poza tym święta, a po świętach się przeziębiłam, więc leżałam w łóżku i oglądałam parodię telenoweli (myślałam, że to będzie największe gówno jakie zobaczę, a potem się wciągnęłam, i teraz oczekuję na nowe odcinki :DDD) i po chorobie też, jak miałam chwilę to oglądałam to, a nie pisałam rozdział  – przepraszam XD.

W każdym razie mam nadzieję, że takim rozdziałem Wam to wynagrodziłam, bo się starałam :). Mam nowego lapka, więc może next będzie szybciej, ale w czwartek wracam do sql, a następne dłuższe wolne to ferie wiosenne (zimowych nie posiadam ;/), więc nic nie obiecuję. Na pocieszenie powiem Wam, że 11.06 zaczynają mi się wakacje, a wtedy mam zamiar pracować nad blogami jeszcze ciężej niż w zeszłe :DDDD. 

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał i czekam na Wasze opinie ;**.

Do następnego! ;p

Quinn ;**